مَا عِندَکُمْ یَنفَدُ وَمَا عِندَ اللّهِ بَاقٍ وَلَنَجْزِیَنَّ الَّذِینَ صَبَرُواْ أَجْرَهُم بِأَحْسَنِ مَا کَانُواْ یَعْمَلُونَ
آنچه نزد شماست فانی می‏شود؛ امّا آنچه نزد خداست باقی است؛ و به کسانی که صبر و استقامت پیشه کنند، مطابق بهترین اعمالی که انجام می‏دادند پاداش خواهیم داد.

دو روز مانده به پایان جهان تازه فهمید که هیچ زندگی نکرده است.

تقویمش پر شده بود و تنها دو روز، تنها دو روز خط نخورده باقی بود.

پریشان شد و آشفته و عصبانی نزد خدا رفت تا روزهای بیشتریی از خدا بگیرد. داد زد و بد و بیراه گفت. خدا سکوت کرد. جیغ زد و جار و جنجال راه انداخت. خدا سکوت کرد. آسمان و زمین را به هم ریخت. خدا سکوت کرد.

به پر و پای فرشته‌ و انسان پیچید خدا سکوت کرد. کفر گفت و سجاده دور انداخت. خدا سکوت کرد. دلش گرفت و گریست و به سجده افتاد. خدا سکوتش را شکست و گفت: عزیزم، اما یک روز دیگر هم رفت. تمام روز را به بد و بیراه و جار و جنجال از دست دادی. تنها یک روز دیگر باقی است. بیا و لااقل این یک روز را زندگی کن.

لا به لای هق هقش گفت: اما با یک روز… با یک روز چه کار می توان کرد؟

خدا گفت: آن کس که لذت یک روز زیستن را تجربه کند، گویی هزار سال زیسته است و آنکه امروزش را در نمی‌یابد هزار سال هم به کارش نمی‌آید. آنگاه سهم یک روز زندگی را در دستانش ریخت و گفت: حالا برو و زندگی کن.

او مات و مبهوت به زندگی نگاه کرد که در گودی دستانش می‌درخشید. اما می‌ترسید حرکت کند. می‌ترسید راه برود. می‌ترسید زندگی از لا به لای انگشتانش بریزد. قدری ایستاد… بعد با خودش گفت: وقتی فردایی ندارم، نگه داشتن این زندگی چه فایده‌ای دارد؟ بگذارد این مشت زندگی را مصرف کنم.

آن وقت شروع به دویدن کرد. زندگی را به سر و رویش پاشید. زندگی را نوشید و زندگی را بویید. چنان به وجد آمد که دید می‌تواند تا ته دنیا بدود، می تواند بال بزند، می‌تواند پا روی خورشید بگذارد. می تواند ….

او در آن یک روز آسمانخراشی بنا نکرد، زمینی را مالک نشد، مقامی را به دست نیاورد، اما ….

اما در همان یک روز دست بر پوست درختی کشید، روی چمن خوابید، کفشدوزدکی را تماشا کرد، سرش را بالا گرفت و ابرها را دید و به آنهایی که او را نمی‌شناختند سلام کرد و برای آنها که دوستش نداشتند از ته دل دعا کرد. او در همان یک روز آشتی کرد و خندید و سبک شد. لذت برد و سرشار شد و بخشید. عاشق شد و عبور کرد و تمام شد.

او در همان یک روز زندگی کرد، اما فرشته‌ها در تقویم خدا نوشتند: امروز او درگذشت. کسی که هزار سال زیسته بود!

کاش مي شد ابرها دريا شوند... تا که شايد خنده ها پيدا شوند... کاش مي شد غرق طوفان مي شديم...پاک همچون قطره باران مي شديم...کاش مرگ آرزوها خواب بود...در ميان اشک شب مهتاب بود...خوبي و پاکي،زلالي ها و نور...کاش بنشيند سر جاي غرور...کاش دنيامان بهشتي سبز بود...يا نمي شد روشنايي ها کبود...کاش دلها برترين پروانه بود... کاش در آن خانه ي پروا نبود...کاش ترس و دلهره معنا نداشت...يا سياهي ها درونش جا نداشت...کاش مي شد شعرها جان ميگرفت...اوج تا آن سوي زندان ميگرفت...کاش خوبيها فقط اينها نبود...در ميان جمعمان تنها نبود...کاش دنيامان شود مانند شعر...پر شود از پاکي و روياي مهر...کاش مي شد کاش در شعرم نبود...کاش مي شد از شقايقها سرود...کاش مي شد ازفراسوي نگاه...از ته دل عاشقي ديوانه بود.

پرواز در هوای خيال تو ديدنی ست

حرفی بزن که موج صدايت شنيدنی ست

شعر زلال جوشش احساس های من

از موج دلنشين کلام تو چيدنی ست

يک قطره عشق کنج دلم را گرفته است

اين قطره هم به شوق نگاهت چکيدنی ست

خم شد- شکست پشت دل نازکم  ولی

بار غمت ـ عزيز تر از جان ـ کشيدنی ست

من در فضای خلوت تو خيمه می زنم

طعم صدای خلوت پاکت چشيدنی ست

تا اوج ، راهی ام  به تماشای من بيا

با بالهای عشق تو پرواز ديدنی ست

خوابیده بودم؛ در خواب کتاب گذشته ام را باز کردم و روزهای سپری شده عمرم را برگ به برگ مرور کردم. به هر روزی که نگاه می کردم، در کنارش دو جفت جای پا بود. یکی مال من و یکی مال خدا. جلوتر می رفتم و روزهای سپری شده ام را می دیدم. خاطرات خوب، خاطرات بد، زیباییها، لبخندها، شیرینیها، مصیبت ها، … همه و همه را می دیدم؛ اما دیدم در کنار بعضی برگها فقط یک جفت جای پا است. نگاه کردم، همه سخت ترین روزهای زندگی ام بودند. روزهایی همراه با تلخی ها، ترس ها، درد ها، بیچارگی ها.

با ناراحتی به خدا گفتم: «روز اول تو به من قول دادی که هیچ گاه مرا تنها نمی گذاری. هیچ وقت مرا به حال خود رها نمی کنی و من با این اعتماد پذیرفتم که زندگی کنم. چگونه، چگونه در این سخت ترین روزهای زندگی توانستی مرا با رنج ها، مصیبت ها و دردمندی ها تنها رها کنی؟ چگونه؟»

خداوند مهربانانه مرا نگاه کرد . لبخندی زد و گفت: « فرزندم! من به تو قول دادم که همراهت خواهم بود. در شب و روز، در تلخی و شادی، در گرفتاری و خوشبختی. من به قول خود وفا کردم، هرگز تو را تنها نگذاشتم، هرگز تو را رها نکردم، حتی برای لحظه ای! آن جای پا که در آن روزهای سخت می بینی ، جای پای من است ، وقتی که تو را به دوش کشیده بودم!

راههایی برای دوری از احساس پشیمانی:

1-  همه چیز را کلی بررسی کنید
هنگام تصمیم گیری ها  همه ی جنبه های مسئله را بررسی کنید، جنبه های مثبت و منفی. بررسی همه جانبه ی کار تا حد زیادی از پشیمان شدن در آینده جلوگیری میکند. همیشه کمی به خود فرصت دهید، از تصمیم گیری های عجولانه بپرهیزید. درست است که بعضی چیزها خارج از کنترل شماست، اما اگر درست برنامه ریزی نکنید، باید منتظر عواقب بد آن باشید.

در نظر گرفتن جنبه های مثبت و منفی هر تصمیمی، ممکن است همیشه باعث نشود که اشتباه کنید، اما اگر وقت گذاشته و خوب تحقیق کنید و همه ی جوانب را بسنجید، تا حد زیادی از حسرت خوردنتان در گذشته جلوگیری می کند.

2-  قاطع و محکم باشی
وقتی تصمیمی می گیرید، بگذارید اجرا شود. مطمئن باشید و تردید نکنید. اجازه ندهید که مسائل حاشیه ای شما را از تصمیمتان منصرف کند.

3-  اتفاقات را بپذیرید
واقعیت را بپذیرید. زندگی پر از حادثه است که شما از آنها بی خبرید. بعضی از این حوادث خوب هستند و بعضی بد. اما باید مزه ی بدی را بچشید تا خوبی هم سراغتان آید. ما نمی توانیم جلوی روی دادن اتفاقات را بگیریم، باید آنها را قبول کنیم و تا میتوانیم از آنها نهایت استفاده را ببریم.

4-  دست به عمل بزنید
ببینید حسرت چه چیزهایی را می برید، و هر چه می توانید برای از بین بردن آن انجام دهید. اگر حسرت می خورید که در دوران دانشجویی زیاد مسافرت نکرده اید، همین حالا یک برنامه ی سفر برای خود درست کنید. کارهایی را که انجام نداده اید و حسرتش را می خورید، از همین الان انجام دهید.

5-  مثبت بیندیشید
دیدگاهتان را تغییر دهید. درک کنید که اگر الان خوشحال و خوشبخت هستید، برای تجربه کردن چیزهای بخصوصی بوده است. شما نتیجه ی تجربیات گذشته تان و پذیرش مثبت آنها هستید. بله، مثبت اندیشیدن هنگام مصائب و سختیها کار آسانی نیست، اما وقتی دوستی یا آشنایی را از دست می دهید، به جای حسرت خوردن به چیزهایی که می خواستید به او بگویید و نگفتید، سعی کنید به خاطره های خوبی که با او داشته اید بیندیشید.

6-  مثل افراد شکست خورده رفتار نکنید
اگر چیزی را از دست داده اید، حسرتش را نخورید. آنچه از دست رفته، تمام شده است و دیگر برنمی گردد. سعی کنید به آینده و به موفقیت هایی که می توانید به دست آورید فکر کنید.

نگران نباشید، لبخند بزنید!
هر چیزی که در گذشته برایتان اتفاق افتاده، حکمتی داشته است. باید سعی کنید که از آنها درس بگیرید و برای آینده ی خود از این تجربیات استفاده کنید. فقط به حال و آینده فکر کنید، چون گذشته، دیگر گذشته است و نمی توانید به عقب برگردید. از هر لحظه ی زندگی لذت ببرید.

کاش میشد تا خدا پرواز کرد

پای دل از بند دنیا باز کرد

کاش میشد از تعلق شد رها

بال زد همچون کبوتر در هوا

کاش میشد این دلم دریا شود

باز عشقی اندر او پیدا شود

کاش میشد عاشقی دیوانه شد

گرد شمع یار چون پروانه شد

کاش میشد جان ز تن بیرون شود

چشم از هجران او پر خون شود

کاش میشد از خدا غافل نبود

کاش در افکار بی حاصل نبود

کاش میشد بر شیاطین چیره شد

تا رها از بند با این شیوه شد

کاش دستم را بگیرد توی دست

تا شوم از دست او من مست مست

کاش میشد مست باشم تا ابد

سر بر آرم دست افشان از لحد

کاش میشد تا که در روز جزا

شاد باشم از عمل پیش خدا

کاش میشد یک نفس دیدار یار

تا شوم مدهوش ؛ گردم بیقرار

هـمـونـطـور که صدای ما به کوه مـی خـوره   ( پژواک ) و بـه سـمـت خودمـون برمیگرده ایـن جـهـان طـوری آفـریـده شـده کـه    اثـرات کردار مـا    در آیـنـده بـه سـمـت خـودمـون برمیگرده در کنجکاوی هایم دیـدم   آدمـهـای بـدبـخـت  کـسـانـی بـودنـد کـه تـو زنـدگـیـشـون حـداقـل یک دل رو شـکـسـتـه بـودنـد و اغـلـب بـیـشـتـر از یک دل برمیگرده. بعضیا فکر میکنن هرکاری بکنن، هرچی بگن، دروغ بگن، تهمت بزنن و خلاصه با رفتارشون دیگرانو آزار بدن و اون دیگران هم هیچی نگن، موضوع تموم شده رفته. اما تازه شروع شده چون دلی که بشکنه کسی جز خدا رو نداره و خداوند انتقام گیر خیلی سرسختیه. پس خیلی مراقب باشین که دلی رو نشکنین و باعث آزار کسی نشین.

مردی در یکی از دره های کوه های "پیرنه" قدم می زد، که به چوپان پیری برخورد . چوپان او را درغذایش شریک کرد ،‌و مدت درازی کنار هم نشستند و از زندگی صحبت کردند .

مرد می گفت : اگر کسی به خدا اعتقاد داشته باشد ، بایدبپذیرید که آزاد نیست، چون خداوند هر گام او را هدایت می کند .
در پاسخ ، چوپان او را به دره تنگ وعمیقی برد که در آن ، پژواک هر صدایی به وضوح شنیده می شد .
گفت: زندگی این دیواره هاست ، و سرنوشت فریادی است که هر یک از ما می کشد . آن چه انجام می دهیم ، تا قلب خداوند بالا می رود ، و به همان شکل به طرف ما برمی گردد .
اعمال خدا ، به سان پژواک کردار ماست .
این جهان کوه است و فعل ما ندا                               سوی ما آید نداها را صدا

باید به جایی برسیم که بعد از مرگمون

لایق  دیدار  خدا   بشیم

این بزرگترین هدف   اومدن ماست به این دنیا

باید بتونیم  لایق  ملاقات  خدا بشیم

دنیای ما جبر نیست ، اختیاره ولی اگه ظلم کردیم مجازاتمون جبر و بـه اجباره، یادمون نره که خـلـیـفـه خدا بر زمینیم  و اولین زمـیـن ما  هـمـیـن جـسـدیه

کـه بـایـد بـر اون حکـمرانـی کـنـیم و تـسـلـیـمـش نـشـیم.

کلمات، چنان قدرتی دارند که می توانند آتش جنگی را بیفروزند و یا صلحی را بر قرار سازند، رابطه ای را به نابودی کشانند و یا آنرا محکمتر کنند. برداشت و احساس ما نسبت به هر چیز، بسته به معنائی است که به آن چیز می دهیم. کلماتی که آگاهانه یا نا آگاهانه برای بیان یک وضعیت انتخاب می کنیم، بلافاصله معنای آن را در نظرمان دگرگون می کنند و در نتیجه احساسمان را تغییر می دهند.

اگر توجه مان را به چیزی جلب کنیم که از آن وحشت داریم، به طور قطع همان بلائی را که از آن می ترسیم، به سرمان می آید.

وقتی به دنبال هدف تازه ای می روید و با مانعی مواجه می شوید، به یاد آورید که از این موانع، قبلا هم در زندگیتان بوده است و بر آنها غلبه کرده و موفق شده اید.

محدودیتها فقط در ذهن وجود دارند. پس هر وقت محدودیتی به ذهنتان رسید، بی درنگ آن را از مغز خود بیرون کنید.

"آنتونی رابینز "

 انسان با کلامی که بر زبان می آورد پیوسته قوانینی برای خود وضع می کند.
قانون شکست  یا قانون موفقیت. هر آنچه آدمی بر زبان آورد همان را بسوی خود جذب خواهد کرد. سخن از بیماری, بیماری را جذب می کند. سخن از سلامتی, سلامتی را جذب می کند. هر آنچه برای دیگری آرزو , کنید, همانا برای خود آرزو کرده اید. لعن و نفرین, بخود دشنام دهنده باز می گردد. اگر بخواهید به کسی کمک کنید تا فرد موفق شود, همانا راه موفقیت خود را هموار کرده اید.
تنها به سه منظور جرأت کنید, کلامتان را بکار برید:
1ـ برای طلب شفا  2- برکت خواستن   3- سعادت و نیکبختی و موفقیت برای کسی

"فلورانس اسکاول شین"

آموختم :

که خدا عشق است و عشق تنها خداســــــــــــــــت

آموختم:

که وقتی نا امید میشوم خــــــــــــــــدا با تمام عظمتش،عاشقانه انتظار میکشد تا دوباره به رحمتش امیدوار شوم

آموختم:

اگــــر تا کنون به آنچــــــــه خواستم نرســــــــــیدم،خـــــــــــــــــــــدا برایم بهترش را در نظر گرفته

آموختم:

که زندگی سخت است

ولی من از او سخت ترم...

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود

آدم آورد در این دیر خراب آبادم

نیستم آدم اگر باز نگردم آنجا

زین جهت هست اگر باز کمی دلشادم . . .

می گن با هرکی دوست بشی شکل و فرم اونو می گیری

فکرشو بکن

اگه با خدا دوست بشی ، چه زیبا شکل می گیری . . .

این مطلبو توی یه وبلاگ خوندم خیلی خوشم اومد؛ شمام بخونین. شاید خوشتون بیاد؛

تا حالا به کارای خودت فکرکردی؟مطمئنم به همه میگی از دروغ متنفری اما خودت چندتا دروغ به اسم دروغ مصلحتی گفتی؟هروقت یکی به توزنگ میزنه وتوحوصله نداری میگی"بگونیستم یا حمامم..."هروقت بایه نفرمیخایم دوست بشیم چندتااسم مختلف میگیم...هروقت یه اشتباه میکنیم بجای پذیرفتنش بادروغ خودمون وبقیه روراضی میکنیم...دوست داشتنامون یا روی تظاهره یا داریم خودمونوگول میزنیم وبه دروغ قسم میخوریم که دوسش داریم...واقعامصلحت اینا کجاست؟؟؟همیشه سرهمدیگه حتی سر خودمون هم کلاه میذاریم...همه ی ما آدما خودخواه هستیم.همیشه بهترین رو واسه خودمون میخوایم.ما درمواقعی به بقیه کمک میکنیم که یه نفعی واسه خودمون داشته باشه...حتی به اون گدایی که میخوایم کمک کنیم نگاه میکنیم که چه چیزی نیاز نداریم یا اینکه باید حتما یه پول زیادی داشته باشیم که یه کمش و به اونابدیم وهیچوقت این پول زیاد نمیادچون ما هیچوقت ازپول کم نمیگذریم چه برسه به پول زیاد...اگه بخوام همه ی کارایی رو که میکنیم بگم خیلی وقت میبره ومن زمانش رو ندارم ولی یکبار خودت به کارای خودت فکر کن....بدون اینکه خودتوگول بزنی وسرخودت کلاه بذاری....برای یکبارفکرکن که با این کارا به کجا میخوایم برسیم؟چی رو میخوایم ثابت کنیم؟آخرش چی.....؟؟؟

چارلی چاپلین میگوید آموخته ام که:

 با پول می شود

آموخته ام که... تنها کسی که مرا در زندگی شاد می کند کسی است که به من می گوید: تو مرا شاد کردی

آموخته ام ... که مهربان بودن، بسیار مهم تر از درست بودن است

آموخته ام ... که هرگز نباید به هدیه ای از طرف کودکی، نه گفت

آموخته ام ... که همیشه برای کسی که به هیچ عنوان قادر به کمک کردنش نیستم دعا کنم

آموخته ام ... که مهم نیست که زندگی تا چه حد از شما جدی بودن را انتظار دارد، همه ما احتیاج به دوستی داریم که لحظه ای با وی به دور از جدی بودن باشیم

آموخته ام ... که گاهی تمام چیزهایی که یک نفر می خواهد، فقط دستی است برای گرفتن دست او، و قلبی است برای فهمیدن وی

آموخته ام ... که راه رفتن کنار پدرم در یک شب تابستانی در کودکی، شگفت انگیزترین چیز در بزرگسالی است

آموخته ام ... که زندگی مثل یک دستمال لوله ای است، هر چه به انتهایش نزدیکتر می شویم سریعتر حرکت می کند

آموخته ام ... که پول شخصیت نمی خرد

آموخته ام ... که تنها اتفاقات کوچک روزانه است که زندگی را تماشایی می کند

آموخته ام ... که خداوند همه چیز را در یک روز نیافرید. پس چه چیز باعث شد که من بیندیشم می توانم همه چیز را در یک روز به دست بیاورم

آموخته ام ... که چشم پوشی از حقایق، آنها را تغییر نمی دهد

آموخته ام ... که این عشق است که زخمها را شفا می دهد نه زمان

آموخته ام ... که وقتی با کسی روبرو می شویم انتظار لبخندی جدی از سوی ما را دارد

آموخته ام ... که هیچ کس در نظر ما کامل نیست تا زمانی که عاشق بشویم

آموخته ام ... که زندگی دشوار است، اما من از او سخت ترم

آموخته ام ... که فرصتها هیچ گاه از بین نمی روند، بلکه شخص دیگری فرصت از دست داده ما را تصاحب خواهد کرد

آموخته ام ... که لبخند ارزانترین راهی است که می شود با آن، نگاه را وسعت داد